De vrijheidsstrijd van Guinee-Bissau door de ogen van een jonge dokter

Guinee-Bissau was, net als Angola en Mozambique, een kolonie van Portugal dat als laatste Europese land halsstarrig vasthield aan haar Afrikaanse 'bezittingen'. Onder leiding van Amilcar Cabral ging in 1963 de Partido Africano da Independência de Guiné e Cabo Verde (PAIGC) over tot de gewapende strijd nadat vreedzaam verzet voor onafhankelijkheid op niets was uitgelopen. Tien jaar later was het grootste deel van Guinee-Bissau in handen van de PAIGC. In dit ooggetuigenverslag van zijn voetreis door die bevrijde gebieden in 1974 laat Roel Coutinho aan de hand van foto's zien hoe het leven en de gezondheidszorg daar, ondanks de dreiging van bombardementen, doorging. En hoe in dit land, dat een hoge mate van analfabetisme kende, de scholing van kinderen en volwassenen op gang kwam. Jos Damen, bibliothecaris van het Afrika-Studiecentrum Leiden, plaatst in zijn inleiding de geschiedenis van Guinee-Bissau in de context van de jaren zeventig 'toen alles anders moest'. 

Roel Coutinho (1946) werkte in 1973-74 vijftien maanden als arts bij de bevrijdingsbeweging van Guinee-Bissau. Hij was hoogleraar in de epidemiologie en bestrijding van infectieziekten aan de universiteiten van Amsterdam en Utrecht en directeur van de GGD Amsterdam en van het Centrum Infectieziektebestrijding van het RIVM. Hij publiceerde eerder De geplaagde mens, Epidemieën en pandemieën en Vaxx, hoe vaccinaties onze wereld beter hebben gemaakt.